Çox sağ ol, Keysuke!

Martın əvvəli idi, “Neftçi”nin mətbuat xidmətinin rəhbəri Rüstəm Allahverdiyevdən Keysuke Hondanın mümkün gəlişi haqda soruşdum. Məlum oldu ki, yapon ulduzun transfer ehtimalı kifayət qədər realdı. Qısa müddət sonra Honda “Neftçi” ilə rəsmi müqavilə imzaladı. Flaqmanla birgə məşqlərə başladı, ilk oyununa çıxdı, ilk qolunu vurdu və sonda komandası ilə birgə çempionluq sevinci yaşadı...

Nədənsə ilk gəldiyi gündən Hondaya qarşı münasibət birmənalı deyildi. İstər azarkeş olsun, istər “jurnalist”, istər digər klub rəsmisi, istər futbol adamı - fərq etməz, yapon futbolçunun gəlişinə istər publika önündə, istər kənarda - ağız büzənlər çox idi. Kimisinin ağzını “Qarabağ” sevgisi büzdürürdü, kimisini anti“Neftçi” hissi, kimisini paxıllıq, kimisini qərəz, kimisini sadəcə subyektiv yaşanması və s.

Mənə görə Hondanın Azərbaycana gəlişi futbolumuz adına böyük hadisə idi. O zaman da bu haqda cızma-qara eləmişdim. Yaşının çox olması sadəcə bu keçidə ağız büzənlər üçün bəhanə idi. Honda kimi ulduzlar Azərbaycana onsuz da 35 yaşında gəlirlər. 25 yaşında “Milan”da oynayan (özü də 10 nömrə!) adam 26 yaşında gəlib bizim 8 komandalı çempionatımızda niyə oynasın ki?..

Əslində, Honda meydana çıxdığı oyunlardakı çalışqanlığı, mübarizliyi, ötürmələri və sonda qazandığı çempionluqla onun transferinə ağız büzənlərə ən yaxşı cavabı verdi. Necə deyərlər, mız yeri qoymadı. Amma Honda təkcə meydanda sözünü demədi. Ondan kənarda da xarüqələr yaratdı. Fikrimcə, sıravi həyatda xarüqələr yaratmaq meydandakından daha çətindi. Alim olmaq asandı, adam olmaq çətin deyimini futbol dilinə uyğunlaşdırsaq, böyük futbolçu olmaq asandı, amma böyük insan çətin.

Əvvəlcə Ağdamı, İmarəti, Cümə məscidini, Allahverdi Bağırovun məzarını ziyarət etməsi, daha sonra isə bu günlərdə uşaq sığınacağının sakinlərini sevindirməsi ilə Honda necə böyük qəlbə sahib olduğunu göstərdi. Bu günə qədər Azərbaycana çox tanınmış futbolçu gəlib. Amma onlardan hansınınsa kimsəsiz uşaqlarla vaxt keçirdiyini xatırlamıram. Yapon ulduz isə artıq futbolçu kimi missiyasını başa vurduğu ölkədə həm də insanlığı ilə iz qoydu. Həyatında bircə dəfə kimsəsiz uşaqları ziyarət etməyən, onları kiçik hədiyyə ilə sevindirməyənlər bəlkə də bu hissin nə anlam kəsdiyini dərk etməzlər. O hissləri yaşamaq lazımdı. Bir kimsəsiz körpənin qəlbini sevindirmək, onun üzünə təbəssüm bəxş etmək bütün çempionluqlardan üstündü. Bunu isə ancaq BÖYÜK İNSANLAR bacarırlar. Bu cür ürəyə sahib olduğun üçün, çoxumuzun əksər hallarda xatırlamadığı həmin uşaqları sevindirdiyin üçün çox sağ ol, Keysuke! Təkcə elə bu ziyarətin sənin keçidinə ağız büzənlərə ən yaxşı cavabdı!

İBRAHİM